به تماشا سوگند و به آغاز كلام

وبه پرواز كبوتر از ذهن

واژه اي در قفس است

حرفهايم ،مثل يك تكه چمن روشن بود .

من به آنان گفتم :آفتابي لب درگاه شماست

كه اگر در بگشاييد به رفتار شما ميتابد

ومن آنان را به صداي قدم پيك بشارت دادم

و به نزديكي روز، وبه افزايش رنگ

به طنين گل سرخ، پشت پرچين سخن هاي درشت

چشمشان را بستيم

دستشان را نرسانديم به سرشاخه هوش

جيبشان راپر عادت كرديم

خوابشان را به صداي سفر آئينه ها آشفتيم